Krystyna Skarbek (Christine Granville), agentka, okupowana Europa

Krystyna Skarbek, córka polskiego hrabiego i wnuczka zamożnego żydowskiego bankiera, odegrała kluczową rolę w organizacji grup ruchu oporu i potajemnym wydostawaniu pilotów z okupowanej Europy.

W Etiopii, gdy wybuchła wojna, Krystyna Skarbek bez wahania zapisała się do Sekcji D, nowego oddziału Brytyjskiego Wywiadu Wojskowego (teraz MI6). Skarbek została potajemnie przeprowadzona do Polski, przez Węgry, z wytycznymi wspierania komunikacji między grupami ruchu oporu a Londynem. Zbierała informacje na temat ruchu kolejowego i wodnego oraz potajemnie wyprowadzała pilotów i jeńców wojennych z kraju, z powrotem do Wielkiej Brytanii, gdzie ponownie dołączali do swoich jednostek.

W 1941 roku zabrakło jej szczęścia i została pojmana i przesłuchiwana przez Gestapo. Wypuszczono ją po tym, jak sfingowała gruźlicę, gryząc swój język do krwi. Skarbek przyjęła nową tożsamość jako Christine Granville i przeszła szkolenie na spadochroniarza i radiooperatora. Po zwieńczonym sukcesem lądowaniu w Normandii została przerzucona do Francji, ale w obszarze, w którym wylądowała roiło się od sił wroga, więc uciekła w stronę włoskiej granicy. Przeszła ponad 112 km zanim znalazła się w bezpiecznej strefie, gdzie dołączyła do partyzantów i uczestniczyła w planowaniu odbicia więźniów i sabotowaniu niemieckich natarć poprzez wysadzanie dróg i mostów na trasie.

Sekcja D powstała w celu zniweczenia planów Niemców, sabotażu i przeprowadzania tajnych operacji w okupowanej Europie. Wyczyny Christine Granville ugruntowały jej reputację legendarnej agentki.

Gwen Thomas, pracownica w fabryce, Wielka Brytania

Gwen Thomas pracowała w fabryce amunicji w Liverpoolu podczas II wojny światowej. Niemal bez żadnego szkolenia przydzielono ją do „małych pracowni”, gdzie pociski i miny ziemne wypełniano materiałami wybuchowymi, w tym trotylem.

Nazywane „Canary Girls”, kobiety pracujące przy produkcji amunicji często miały kontakt z toksycznymi chemikaliami, takimi jak siarka, która po jakimś czasie zabarwiała ich skórę i włosy na żółto. Gwen Thomas nie była sama. Niezłomnie pracowała w tych ciężkich warunkach, wypełniając niebezpieczne zadania jak m.in. wypełnianie łusek pocisków gorącym trotylem. Pewnego dnia poślizgnęła się i upadła obok wielkiego zbiornika, pokrywając się od stóp do głów trotylem. Mimo że jej twarz była czerwona i pokryta ranami, po prostu przeleżała godzinę na łóżku w wróciła prosto do pracy.

Niemal milion pracownic w fabrykach amunicji w Wielkiej Brytanii pracowało w podobnych warunkach, ryzykując zdrowie i życie, wystawiając się na działanie niebezpiecznych chemikaliów i maszyn. Często pracowały przez siedem dni w tygodniu, w zagrażających życiu kontuzjogennych warunkach, po to, by zaopatrzyć linię frontu w broń i amunicję.

Reba Whittle, jeniec wojenny, Niemcy

Porucznik Reba Whittle była pielęgniarką pracującą dla amerykańskich sił powietrznych w 813. Medycznej Eskadrze Transportu Ewakuacji Powietrznej. Została pierwszą kobietą-jeńcem wojennym w zachodnim teatrze walk i jedyną Amerykanką uwięzioną w tej roli w Europie.

We wrześniu 1944 roku Whittle leciała pomóc rannym Aliantom we Francji, kiedy samolot zszedł z kursu i został ustrzelony, znajdując się nad miejscowością Aachen w Niemczech. Nieliczni ocalali zostali pojmani i umieszczeni w obozie jenieckim. Niemcy nie mogli się zdecydować, co zrobić z Whittle, ale zamiast posłać ją do obozu pracy, jak wiele rosyjskich żołnierek na froncie wschodnim, postanowili nie rozdzielać jej z pojmanymi towarzyszami. Opiekowała się rannymi w obozie, ale w tym czasie musiała też wiele wycierpieć, zarówno fizycznie jak i psychicznie. Na szczęście, niemiecki Czerwony Krzyż zaaranżował wypuszczenie jej na wolność w styczniu 1945 roku, a Whittle została mianowana porucznikiem i odznaczona Medalem Lotniczym i Purpurowym Sercem.

Podczas drugiej wojny światowej nastąpił rozwój pielęgniarstwa lotniczego. Pielęgniarki przysposabiano do zajmowania się nagłymi przypadkami oraz uczono przetrwania w terenie, czytania map, kamuflowania, skakania ze spadochronem i postępowania w razie rozbicia samolotu. Wiele z nich stacjonowało zagranicą, w Europie lub na Pacyfiku i odbywało niebezpieczne loty nad obszarami walk oraz okupowanych terenów.