hello
Czołgi są narzędziem wojny od I wojny światowej, kiedy to Brytyjczycy po raz pierwszy wykorzystali swoje powolne, ciężkie, ale potężne stalowe bestie.
Chociaż w bitwie pod Cambrai nie doszło do epickich starć czołgów, była ona niezwykle ważna dla przyszłego wykorzystania czołgów. Bitwa miała miejsce podczas I wojny światowej od 20 listopada do 7 grudnia 1917 roku. Brytyjczycy rozpoczęli zmasowany atak na niemiecką Linię Hindenburga, kilka kilometrów od Cambrai we Francji, z dziewiętnastoma dywizjami i pięcioma dywizjami kawalerii konnej.
Ponadto Brytyjczycy po raz pierwszy na dużą skalę użyli czołgów – w sumie 476 pojazdów. Pierwszego dnia bitwy czołgi przebiły się przez niemieckie linie, a Brytyjczycy wzięli tysiące jeńców, sami ponosząc niewielkie straty. Niestety, atak utknął w martwym punkcie, a Brytyjczykom nie udało się skutecznie wykorzystać dziur wyłamanych przez czołgi. Chociaż operacja ostatecznie nie powiodła się, udowodniła, że czołgi były istotnym atutem na polu bitwy, co jest aktualne do dziś.
Jeśli chodzi o bitwy czołgów, bitwa pod Kurskiem jest królową bitew pancernych. Chociaż nie była to bitwa pojedynczych czołgów, jak się często zakłada, bitwa pod Kurskiem była po prostu starciem ogromnych ilości pojazdów opancerzonych. Była to ostatnia próba odzyskania przez Niemcy przewagi na froncie wschodnim. Niemcy gromadzili swoje siły do bitwy przez wiele miesięcy. Ten czas pozwolił Sowietom zbudować potężną sieć obrony, aby spowolnić ofensywę.
Pomiędzy lipcem a sierpniem 1943 roku blisko 3000 niemieckich czołgów i prawie milion żołnierzy walczyło z 5000 czołgów i dwoma milionami żołnierzy radzieckich (stany na początku bitwy, stale uzupełniane przez obie strony). Starcia czołgów były zacięte, a sowieckie czołgi dosłownie rozjeżdżały liczebnością lepsze technicznie, ale mniej liczne niemieckie pojazdy.
Ostatecznie Sowieci odnieśli zwycięstwo. Siły niemieckie wyrządziły znaczne szkody siłom sowieckim, ale Sowieci byli w stanie uzupełnić te straty. Pod koniec bitwy Niemcy stracili około 1300 czołgów, podczas gdy Sowieci około 6000.
Bitwa pod Chawindą była teatrem działań pakistańskich i indyjskich czołgów podczas wojny indyjsko-pakistańskiej w 1965 roku. Siły indyjskie próbowały powstrzymać dostęp Pakistanu do Dżammu i Kaszmiru, a także okrążyć miasto Sialkot. Pakistan wystawił około 130 czołgów, podczas gdy Indie miały ich ponad 220.
Po całym dniu walk Indie zdołały zepchnąć siły pakistańskie z powrotem do Chawindy. Ich przewaga liczebna nad Hindusami wynosiła prawie dziesięć do jednego, ale zajęli pozycje obronne i zostali wzmocnieni przez oddziały z Kaszmiru.
Po poniesieniu ciężkich strat Indie wycofały się, a obie strony zgodziły się na zawieszenie broni.
Ta bitwa miała miejsce podczas wojny Jom Kippur w 1973 roku i jest jednym z największych w historii pokazów obrony pancernej w akcji.
Kiedy rozpoczęła się wojna, Izrael okupował Wzgórza Golan, używając do tego około 170 czołgów. Siły były ograniczone, aby nie prowokować Syrii. Jednak Syria i tak zaatakowała i rzuciła pięć dywizji na izraelską obronę. 1300 syryjskich czołgów ruszyło w kierunku Wzgórz Golan, które były chronione przez niewielkie siły zmodernizowanych czołgów Centurion i M48 Patton. Izraelskie czołgi dzielnie stawiały czoła liczebnie i technicznie przeważającym siłom, wybijając czołg za czołgiem.
Do 9 października liczba izraelskich czołgów została zredukowana do zaledwie sześciu, a każdemu z nich pozostało zaledwie kilka pocisków. Syryjczycy kontynuowali atak, niemal wychodząc z niego zwycięsko. Jednakże gdy ostatnim izraelskim czołgom skończyła się amunicja, prowizoryczna grupa 15 izraelskich czołgów przybyła jako posiłki. Chociaż było to wszystko, co izraelska armia mogła wtedy rzucić na front, Syryjczycy wierzyli, że była to pierwsza fala z większych posiłków i wycofali się.
Nazywana „ostatnią wielką bitwą czołgów XX wieku”, bitwa o 73 Południk (liczony wg układu UTM) była druzgocącym pokazem tego, co doskonałe wyszkolenie i technologia mogą zrobić z nieprzygotowanym wrogiem. W lutym 1991 roku niewielka liczba amerykańskich czołgów z 2 Pułku Kawalerii Pancernej (ACR) starła się z dużymi siłami elitarnej Gwardii Republikańskiej Saddama Husajna, unicestwiając je.
Irak zaatakował Kuwejt pod koniec 1990 roku, co przygotowało grunt pod wojnę w Zatoce Perskiej. Na początku 1991 r. siły koalicji wkroczyły do Iraku po pięciotygodniowym bombardowaniu sił irackich z powietrza, co poważnie zmniejszyło ich zdolność do walki. Po tym, jak siły amerykańskie zniszczyły większość zdolności zwiadowczych dywizji irackiej Gwardii Republikańskiej, natknęły się na jej okopane czołgi, całkowicie je zaskakując.
Bitwa miała przebieg niemal totalnie jednostronny – Irakijczycy stracili ponad 2000 żołnierzy (zabitych, rannych i wziętych do niewoli) i setki pojazdów (dokładne liczby znacznie się różnią, zależnie od źródeł). Amerykanie stracili jednego zabitego żołnierza i jeden zniszczony bojowy wóz piechoty Bradley.
Źródła: 1, 2, 3, 4, 5, 6